فرازی از دعای ابو حمزه ثمالی- ترجمه  استاد شیخ حسین انصاریان

خدایا اگر مرگم فرا رسیده و کردارم مرا به تو نزدیک نکرده پس اعتراف به گناهم را به پیشگاهت وسیله عذرخواهى‏ام‏ قرار دادم.خدایا اگر گذشت کنى،پس سزاوارتر از وجود تو به گذشت کیست،و اگر عذاب نمایى پس دادگرتر از تو در داورى کیست؟،د راین دنیا به غربت،و به گاه مرگ به سختى جان دادنم،و در قبر به تنهایى‏ام،و در لحد به هراسم رحم کن،و زمانى‏که براى حساب در برابرت برانگیخته شدم و به خوارى جایگاهم رحمت آور،و آنچه از کردارم‏ بر انسانها پوشیده مانده بیامرز،و آنچه را که مرا به آن پوشاندى تداوم بخش،و به من در حال افتادن در بستر مرگ که دستهاى‏ دوستانم مرا این طرف و آن طرف کند رحم فرما،و به من محبت فرما در آن حال که روى تخت غسّالخانه به صورت درازا افتاده‏ام،و همسایگان شایسه‏ مرا به این سو و آن سو برمى‏گردانند بر من تفضّل کن،و در وقت حمل شدنم که بستگانم گوشه‏هاى جنازه‏ام را به دوش برداشته‏اند،و در حالت حمل شدنم،که‏ تنها در قبرم وارد پیشگاه تو شده‏ام بر من جود نما،و در این خانه جدید بر غربتم رحم کن،تا به غیر تو انس نگیرم‏ اى آقاى من،اگر مرا به خودم واگذارى هلاک شده‏ام،

نوشته شده در پنج شنبه 90/2/22ساعت 9:43 عصر توسط شوق یار نظرات ( ) |